Hangi tükenmez kalem tükenmeden yazabilir acaba benim acılarımı?
Hangi şair anlatır mısralarında, kimseye duyuramadığım sessiz çığlıklarımı?
Ve hangi şarkı seslendirir, benim nefrete dayalı, prangalara vurulmuş kalbimin feryatlarını?
Söyle, söyle hadi.
Hangi deniz, hangi ırmak söndürür benim bu sönmek bilmeyen yüreğimin yangınını?

Ben seni kalbimde tertemiz bir aşkla severken, sen beni alnında kara bir leke gibi taşımışsın meğer...

Gözlerini yollarına dikipte, bir ömür hasretle yolunu gözlediğim, umutsuzca beklediğim adam! İşte sen!

Sen ki bana bunca çileleri çektiren... Sen ki bana kanlı gözyaşları döktürüpte, acıdan simsiyah kefenler giydiren...

Sen o bembeyaz hayallerimin üstüne kapkara bulutlar çöktürdün. Sen her baharda açan o rengarenk çiçeklerimi soldurdun. Sen daha yaşayamadığım bu masum aşkımı diri diri topraklara gömdün.

Anlar mısın ki ey yar!
Her zil çaldığında sevdiğin gelmiştir diye heyecanla kapıya koşmanın ne demek olduğunu?
Sen anlarmısınki ardı ardına sigara yakıpta, sabahlara kadar isyan etmeyi?

Bilir misin ki ey yar!
Kaç geceyi yalnızlığımla birlikte hıçkırıklara boğulmuş ve tek bir söz söylemeye bile takati kalmamış bir hasta gibi geçirttin bana...

Sevdiğin sana ömrünü bağlamışken, onu aldattığında utanırmısın ey zalim!
Utanırmısın o masum aşkı kirli bir mendil gibi sokaklara atıpta çiğnettiğinde?
Ama biliyorum utanmazsın. Sen utansan zaten bunları yapmazsın!


Nesin sen? Kimsin? Ne sanıyorsun kendini hint kumaşı falan mı?
Metrelerce boyun olsa yine de bir milim etmez senin erkekliğin!!!
Kalıbada vursan hani 10 tane adama bedelsin, ama gerçekte tek bir adam bile etmezsin!!!

Artık susuyorum, bir şey demiyorum sana, gidiyorum mutlu ol.