Boşluk

Konu: Boşluk Salı Ocak 06, 2009 1:44 pm


	İnsanlar gelip geçiyor yanımdan, kimseyi görmüyorum. Duymuyorum, ayak sesleri hariç. Nefeslerini hissediyorum, ayırt edemiyorum. Ellerimi daha bir sarıyorum hırkama, üşüyorum. Aklıma bir şeyler geliyor ağlıyorum. Makyajım akıyor, başım önde devam ediyorum. Yağmur damlaları kirpiklerimde birikiyor. Ağlamam şiddetini yitiriyor. Her yer bambaşka görünüyor birden gözüme. Açıp kapıyorum göz kapaklarımı, değişmiyor hiçbir sahne. Endişelenmiyorum artık, kaybolmak hoşuma gidiyor. Ufak birkaç şey takılıyor aklıma. Renkleri solgun sokağın diğer ucunda bir ev görüyorum, içimdeki boşluk biraz daha büyüyor.Müziğin şiddeti artarak devam ederken.. Bir süre koşarak ilerliyorum. Güzel görünüyor. Yaklaşıyorum, koskoca bomboş bir vadinin ucunda duruyor ayaklarım. Peki, hangimiz daha masum görünüyoruz oradan? Hiç gücüm kalmıyor, cümle kuramıyorum. En seçkin kelimelerle bile anlatamıyorum kimseye kendimi. Bak peki oradan ne görüyorsun yüzümde, gerek var mı bir şey söylememe. Çokta yanıyorsa canım, yüzümde yok artık hiçbir şey. Anlamımı yitirdim, canım çok yanıyor. Kızgın bir demir değiyor elime..Canım çok yanıyor, hiç umursamıyorum. Ama bilirler. Benim canım yanmıştır, hissederler birileri. Sol yanımdan bir ürperti sardı çoktan bedenimi. Biraz daha sarılıyorum kendime. Sözlerini anlayamadığım, kulağa hoş gelen bir müzik yükseliyor. Hava kararmış çoktan. Burada kimse yok, korkacak bir şey de olamaz. Ne garip? Bugüne dek sadece insanlardan korkmuş olmak. Eğer onlar yoksa acı da yok. Bugün omzumu sıvazlayıp, hafifçe sıkarak ‘’ Acı insanı olgunlaştırır güzellik ‘’ diyen o karıya dönüp neden küfür etmediğimi anlayamıyorum. Birden kaça kadar sayabiliyorum sanki ne kadar gidecek böyle. Hesap bir yerde mutlaka karışacak, orada bitmeli her şey. Devam etmemeli. Daha fazla yakmamalı tüm bunlar canımı. Geldin..Belki geri bile döndün. Haberim yok, geldiğinden bile emin değilim. Görmek istemedin hiç yüzümü, öyle değil mi? Peki, sana ne yaptığımı hiç düşündün mü? Düşündün de yoksa bulamadın mı? Çok mu masum geldim sana. Komik görünüyorsun, seni neden sevdiğimi anlamıyorum bir türlü. Hava iyice kararmış gece bir iki..Bilmiyorum zamanı. Zamanı takip etmiyorum artık, hiçbir anlamı yok. Gidecek bir yerim, beklenen biri değilim çünkü. Ne işim olur peki benim artık hayatla. Tamda şimdi koparsam şah damarımı olduğu yerden kim duyacak çığlığımı, kime gidecek cesedimin kokusu? Yoldan hızlıca gelip geçen kimse fark etmiyor beni, içim rahat. Şuanda gelip kimsenin benle ilgilenmesini istemiyorum. Zaten hem onunla beraberken, yine de yalnız kalmak istiyorum biraz. Bacaklarımı kendime çekip, başımı dizlerime yaslıyorum. Gözlerimi kapatmasam da karanlık her yer. Kaldırıyorum başımı, birçok şeyi kaçırıyorum belki. Ama aynı zamanda da kimsenin karşına çıkmayacak fırsatlar yakalıyorum. Kalkıyorum yerimden, geldiğim yolu gerip dönüp bildiğim bir yerde olmak istiyorum. Geldiğim yolların hiçbiri aynı değil. Yine endişelenmiyorum. Kimse yok. Kimseden gelecek bir zarar yok. Belki bir kuş gelir, döner etrafımda. Ağaçlar sallanır, yaprakları yere düşer. Toprak toza karışır. Ama hiçbiri canımı acıtamaz. Onlarda benim kadar güçsüzler. Birkaç adım atıyorum, tanıdık bir yüz görür gibi oluyorum. Gülümsüyorum. Görmek istediğimi gördüğümün farkına varıyorum. Kimse yok..Ne tanıdık bir yüz, ne de benden başka kimsenin nefesi uçuşmuyor havada. Yorulduğumu hissediyorum, çokça. Hiç bilmediğim bir yerde uyuya kalmaktan çekinmiyorum. Kimse yok. Kimseden gelecek bir zarar yok. Kurtlar yiyemez bedenimi. Yolun orta yerine uzanıyorum. Gelip geçen kimse görmüyor bedenimi. Renksiz, tatsız bir şey oluyor çıkıyorum. Her halükarda yanacak ise canım, bunu tercih ediyorum. Dudaklarım kurumuş, susuyorum.. Gözkapaklarım kapanıyor elimde olmadan. Uyuyorum. Bir ılıklık sarıyor bedenimi. Burada güvendeyim, hissediyorum. Hiç kimse yok. Kimseden gelecek bir zarar yok..