konusuz bir konu

Konu: konusuz bir konu Salı Ocak 06, 2009 10:46 pm


	Bu sabah saç Örgülerinin gözlerine ışıltılar verdiği beyazlara bürünmüş bir güzelliğin resmini çizdim tüm tehlikeleri göze alıp. Nadir pişmanlıklarıma bir halka daha eklemiş olmam kadar ucuz bakışları bir türlü toplayamadığım aklıma kabul ettirmem çok vaktimi aldı. Hafif çatlak, kalem kaşlı, aptal sarışından dönme ve sanırım biraz da sonradan görme başka bir suni güzelliği konuşma özürlü, espri engelli, saçmalama rekortmeni ilan etmeme kimse ses çıkarmadı. Bu işi sessizce gerçekleştirmiş olmamın aktif rol oynadığını düşünüyorum. Çılgın düşüncelerle dolu aklımın insanoğluna verilmiş bir armağan olduğuna hiç ihtimal vermedim bu güne kadar. Yeşil gözlü sevgilinin geçmişte kırılmış kalbine yarınları enjekte edemeyen çalakalem cesaretim hâlâ şövalye lakabı taşıyor. Boğaza karşı içilen bir bardak gülhane çayı sebepsiz terkedişleri özlem sınırında tutmaya yetti de arttı bile. Sanal'ın karanlığında yol alıp ekranlara yansıyan kalp atışlarını görmezden gelmek artık tatmin etmiyor biten ömrü çaresiz yarınlarda arama aymazlığımı. Zamanın kokuşmuş hatalarında esarete mahkum çocuklar kadar çaresiz düşe dönük vazgeçemeyişlere gerekçe bu yeşil gözlerden uzakta biten ömre duyulan umarsız öfke. Sessizce ekranıma düşen umudu hafif sağa çekip yokluğa terketmek bu günlerde yaptığım en olağan tutarsızlığım. Tekrar baş kaldıran yılanlara kalıcı çözüm bulmak beşer takatini aşan zorlamalar kadar imkansız bir şiiri zorla ezberlemeye benziyor. Hep yanıbaşımda biter bu zorla güzellik çiçekleri zaten. Tedbirin bile takdire engel olamadığı bir kaderi yaşamak tercihler arasından tebelleş olmuş bir seçeneği gözü kapalı kandırmaya çalışmak kadar boş ve gereksiz. Içimde hiç dinmek bilmeden patlayan volkanları söndürmeye üç günlük dünya hayatı yeterli gelmiyor... Geçmişi yad etmenin zevkini yaşamak ve yakında hissetmek, şiirli yalanları dünya içinde kaybetmek kadar çaresizliği anlatır. Son saatlerini yaşarken belki de ömrün, en doğru kararın nerde saklı olduğunu bilmemeye kaybetmek diyorum ben. Endişelere tevhidi katık yapmanın takva olmadığını kaybetmeyi öğrenince anlıyor insan. Kısıtlı yeryüzü cennetlerinin bitmiş hali bile düşleri tetiklemeye yetiyor. Son bir buse korkusu çürümüş dakikaları sabote eden tek hücreli canlılar kadar uzamış bir özlemi cana minnet bilmemi gerektirmiyor. Zamanı satırlara yazmanın sabit fikirlerle enayileşmeye çözüm olmadığını kaçırdığım hesapsız iletişimle anladım. Iki renk içinde gidip gelen ışıkları her korkuya duman altı etmek sadece zarar getirir kadere perspektif edilmiş kederleri. Iş yine olacağına varıyor gülün dikene söz geçirememesi anlamıda arkanda ağlayan gözler bırakma endişesi varken. Tuzu kuru kahkahaların efkârlı dumanlara lökositler kadar saldırgan tavrı benim seçimim değil.