insan aşık olmayı unuturmu hiç

Konu: insan aşık olmayı unuturmu hiç Paz Ocak 18, 2009 1:47 pm


	“ İNSAN AŞIK OLMAYI UNUTUR MU HİÇ ? ” Bir akşam bana hayatımın en zor sorusunu sordular. Öylece tutulup kaldı dilim, cevap veremedim.“ insan aşık olmayı unutur mu hiç? ” En çok kendine yabancılaştığı zamanlarda hissediyordu bunu insan ya da kendine ayıracak vakti daha az olduğunda.YANITLAYAMAMAK… Bu nasıl bir duyguydu böyle.Nasılda bir probleme dönüşüyordu kendi yarattığımız konular. Hayatın geniş ve paslı vagonları geçiyordu raylarımızın üstünden.Oysa bize hiç öğretilmemişti hızlı giden bir treni yakalama yolları.Çaresiz kendiliğinden durmasını bekledik.Kim bilebilirdi ki telafisi olmayan zamanların konaklamadığını.Sessizce akıp gitti boşluğa.Bildik bir melodi gibi uzaktan duyulsa da ayak sesleri, bundan ötesi olamayacaktı işte.Kendinden emin ve bilgiç adımlarla yürüyorduk ya hüzünlerin üstüne, bir süre sonra tüm savaşlarımız gayesizleşiyordu.Çünkü unutuyorduk işte o zaman:En duyarlı yanımızı.Kederlerimizde boğuluyordu belkide sevda.Belki de bilinçli yahut mecburi bir cinayetti bütün olanlar. Gözlerini gördüm ilk kez o sokakta.Gözlerim tanıdık bir yüz ararken.Elleriyle konuşuyor gibiydi.En çok o zaman üzüldüm galiba bahanelerimin olmadığına.Biliyordum ki henüz merhaba demek uzaktı. Bir akşam bana hayatımın en zor sorusunu sordular.Üstelik bunu soran bir çocuktu.Sonra düşündüm bizim ağzımıza mı yakışmıyordu bu sözcükler.Yoksa bilerek mi saklanıyorduk sevdanın beyaz kanatlarından.Güzeli özlemek nasıl da suç sayılır oldu. Yalnızca başlamayı becerebiliyorduk bir oyuna.Ve bir oyunda başrol oynamıyorsak mızıkçılık yapıyorduk sonra.Bizce unutulup gidiyordu bütün figüranlar.Kim inandırmıştı ki bizi böyle bir yargıya?Oysa sevda sevmiyordu ki büyük oyuncuları.Tarih değil miydi bunun en büyük kanıtı.Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Şirin aşkın mutlu biten senaryolarımı.Annemle babamı düşündüm sonra bir de arka bahçedeki asırlık iki çınarı.Çok mu küçüktü sanki onların sevgisi?Peki neden yapılmıştı, onları birbirine sımsıkı bağlayan ipleri? Anlamaya başlıyordum sonunda, sonuna geldikçe başka bir şey oluyordu her şey.Aşk, aşk olmayı bıraktığında başka her şey olabiliyordu işte.Bir kere kapıldı mı büyüklük hissine sonsuz olmayı koydu mu kafasına bir kere ihanet oluyordu, hasret de nefret de.Oysa söz söylemek kadar basitti, yürümek kadar basit.Aşk insan kadar basitti işte. İnsan aşık olmayı da unutabiliyordu zamanla.Bunu ilk kez gözlerini gördüğüm o sokakta anladım.Tanıyamamıştım işte yüreğimde yarattığın sarsıntıyı.Anlayamamıştım yanımdan geçerken neden titrediğimi.Neden beni okşuyormuşsun gibi hissettiğimi.Bilmiyordum o çocuğun saçlarını okşarken. Ellerinle konuşuyor gibiydin,ve sanki fısıldıyordun kulaklarıma “beni hala hatırlamadın mı diye?”. Nelere yenilip de bırakıyorduk zırhlarımızı.Niye çabuk vazgeçiyorduk savaş gayelerimizden sonra?Yaratılamaz mıydı yani yeni bir dünya bir kadının gözlerinden?Tekrar tekrar düşündüm bu soruyu.İlk kez ne zaman hatırlamayı bırakmıştım aşkın yüzünü?Birden bire mi olmuştu bütün bunlar?Kasıtlı bir unutuş muydu?Giderek daha da yabancılaştığını hissedebiliyordum bu şehrin.Ve son tren görünmez olmuştu uzakta. İç güç diyordu birisi.Birisi içini boşalttık diyordu aşkın anlamının.Biri paraya daha çok önem veriyordu.Öteki yakınıyordu evde çocuğum aç.Haklıydılar belki de.Sokaktan geçen bir kadını sırf gözleri güzel diye sevmekten daha kolaydı aşkı yok saymak.Hem ne gerek vardı böyle yorucu bir çabaya.Ya da değecek miydi bitecekse eğer sonunda.Aransa bulunabiliyordu tüm çaresizliklere sebepler. Bir akşam bana hayatımın en zor sorusunu sordular.Tutulup kaldı dilim.Cevap veremedim.Cevabını bilmediğimden değil.Gözlerini görmüştüm ilk kez o sokakta.Ve düşündüm ki sonra ben şimdi bu mavi denizi nasıl kirletebilirim?Vazgeçtim sevdalanmaktan geri dönmeyeceğini bilsem de,giden son treni beklemeye karar verdim...

admin Yaş : 44 Kayıt tarihi : 29/12/08 Mesaj Sayısı : 948 Nerden :


	Teşekkürler Osman eline sağlık güzel bir paylaşım oldu